Parlak, canlı renklerle boyanmış şık alan bir apartman dairesi, karanlık bir bodrum katından çok daha farklı bir ruh halini temsil eder. Bununla beraber karmakarışık ve üzeri kağıt yığınlarıyla dolu bir masa da birkaç şeyi temsil eder: İç düzensizliği, kişinin yükümlülüklerini yerine getirme korkusu, çok fazla sorumluluk kabul etme, dünyevi detayları önemsememe vs. Bu tutarsızlık doğrudur, çünkü her birimiz kim olduğumuzu ifade ettiğimiz kadar saklarız da. Bazen kim olduğunuzu ifade edersiniz, bazı zamanlarda da gerçek duygularınızdan uzaklaşır, onları inkâr eder veya toplumsal kabul görmek için çıkışlar ararsınız. Eğer kanepe sadece ucuz ve siz idare etsin dediniz diye alındıysa, duvar rengi siz ne renge baktığınıza önem vermediğiniz için beyazsa, bir resmi kayınvalideniz size hediye ettiği için atmaktan korkuyorsanız, hâlâ nasıl hissettiğinizin sembollerini görüyorsunuz demektir. Detaylara fazla düşmeden birinin kişisel alanını inceleyip onun yaşamından tatmin olup olmadığını, kişisel kimliğinin güçlü olup olmadığını, toplumla uyumlu mu uyumsuz mu olduğunu, düzene mi karmaşaya mı değer verdiğini, iyimser mi ümitsiz mi olduğunu oldukça doğru ayırt etmek olasıdır.

Kişilik; değişmezliği içinde, her ilişkiye göre, değişik bir kalıba girer, her ilişkiden biraz değişmiş çıkar.

Her şeyden şüphe ederek hiçbir yere varamaz bir şey düşünebilmek için bile en az bir söze güvenmek zorundasın.

Sevgisizlik de sevgi kadar içtendir. Bir zamanlar sevdiğiniz birinin artık zayıf olduğunu hissettiğinizde, duygularınız sizi ondan uzak tutmak üzere harekete geçer. Hayatta kalma savaşında fazladan bir ayak bağına ihtiyacınız yoktur... Hayat, takım dışı edilen zayıf oyuncular için üzülmeye vakit bırakmaz.

Mutluluk uzun uzadıya yaşanabilecek bir şey değildir.
Acılar uzun yaşar. 
Mutluluk bir andır ve o an için yaparsın her şeyi. 
Mutluluk uzun süren bir şey olsa bu kadar değerli olmaz.

Hayatta varoluş amacımız başarılı olmak değil, mutlu olmak.
Yani başarılı olursak, mutlu oluruz... Varsayımından hareket ediyoruz.
Ama sonra görüyoruz ki başarı mutluluk getirmiyor. Olsa olsa mutluluk belki başarı getiriyor, çünkü mutlu olmak başarmak demek..
Her başarılı insan mutlu mu? Mutluluk bambaşka bir konu..
Evrenin yada Tanrı'nın bir adaleti var.
Yoksul ve zengin arasında da bir denge var.
Yoksa çok, çoksa yok!
O yüzden paranın mutluluk getirmemesi gibi başarının da öyle bir şey olduğunu, hatta başarıya tutsak olmanın ciddi bir mutsuzluk olduğunu düşünüyorum.

Seni diğerlerinden farksız yapmaya çalışan bir toplumda, kendin olarak kalabilmen savaş ister. Bu bir başladı mı hiç bir zaman bitmez. Bu yolculuğa çıktığının farkında olan kişi, işte savaşçıdır.

İstediğin yerde değilsin. Başka bir yerde olman gerekiyormuş gibi hissediyorsun.  Parmaklarını şıklatıp istediğin yere gittin diyelim. Bence yine böyle hissederdin. Doğru yerde değilmişsin gibi...

Demek istediğim nerede olmak istediğine fazla kafa yorarsan, bulunduğun yerin tadını çıkarmayı unutursun.

Gençken ve planlar yaptığı dönemdeyken, fazla zamanı kalmadığında insan her şeyin değerini daha iyi anlar belki, diye düşünürdüm. Enerji kaybını, beyazlayan saçlar ve kırışıklıkları eklemeyi unutmuşum. Bazı günler bazı şeylere gerçekten de daha çok değer verdiğim oluyor; Japon balıklarına, klasik müziğe ama ardından sadece bir duygusallık saldırısına uğradığıma karar veriyorum.

“Derinliklerle ilişkisini kesmeyen, onlarla düşüp kalkan kişide bir saygı uyandırmıyor “gizem”, ondan hiçbir şekilde söz etmez, ne olduğunu da bilmez; orada yaşar... İçinde devindiği gerçeklik ondan başkasını kapsamaz; daha aşağı ve ötede hiçbir alan yoktur; o, her şeyin aşağısında ve her şeyin ötesindedir. Aşkınlıktan usanmış, zihinsel işlemlerin ve onlara bağlı yükümlülüklerin üstündedir, dayanağı sonu gelmez ilgisizliğidir... Ne din, ne metafizik karıştırır kafasını; dipsizlikteyken neyin dibini bulacak ki? Doymuştur kuşkusuz? Ama hâlâ var olup olmadığını bilmez.”