Zamanın yavaş veya hızlı aktığını ancak doğru orantı kurduğumuz olaylarla anlayabiliriz. Fakat ışık için bu söylenemez. O zamandan hep önde gider.

Ta ki çok hızlı bir şekilde seyahat ederseniz veya yer çekimi dünyadan daha güçlü olan bir başka gezegene yerleşirseniz, zaman ve ışık sizin için diğer insanlara göre daha yavaş akmaya başlar.

Kıymetli olan zaman mıdır? yoksa ışık mı?

Işık zamandan daha yavaş ilerlediği gün evrenin dengesi belki değişebilir. Bilim insanlarına göre bu bir teori. Konumuzun bununla ne ilgisi mi var?

Kaçırmamamız gereken zaman ve hissetmemiz gereken bir gün doğumu ve gün batımı ışığı var. Kapalı duvarlar ardından çık ve en iyi zamanı en iyi ışıkla buluştur.

Ormana her girdiğinizde ormanın bilincinden, ormandaki tüm canlılardan izin isteyin. Çünkü bizler iradeli varlıklar olarak bu dengede kaosa sebep olabiliriz. Bunun için izin istemek, doğayla bütünleşmenin ve doğaya – dolayısıyla kendinize – saygı duyduğunuzun niyetidir. Niyet, ruhsal olarak bir yola girmeden önce kapıyı açan temel anahtardır. İzin almaktan kastım şu, ormandan aldıklarınıza karşılık (bitki, çiçek vs.) ormana bir tohum ekin ya da bir bitki dikin. Bir şeyler alacaksanız bir şeyler vermeniz gerektiğini unutmamak önemlidir. Çünkü bu doğanın ve evrenin denge yasasının bir tezahürü ve gerekliliğidir.

“Dünyayı sonuna kadar ödemek… Çalışarak, kitapların, türlü insanların. Doğanın macerasına katılarak, yoksul, acı çekerek ödemek. Ama dünyayı sonuna kadar ödemek. İliklerine kadar bütün yoğunluğuyla ödemek. Kırk yıllık yolda yaprak kımıldasa, yüreğinin başında duyarak, dünyanın acısına, sevincine katılarak ödemek.”

İnsan, aklının ermeye başladığı çağdan itibaren sürekli özler. İnsanları, yerleri, kokuları, renkleri, zamanları, ses ve müzikleri özler. Her özleyiş insanın duyduğu fiziksel eksikliğin ruhundaki acı karşılığıdır.

bir de bakmışsın ki ben gelmişim..
böyle dilim susar da, elim, elim dokunmaz olursa eğer
bil ki varmışım yani..
yüreğim sakınır, gözüm seğirir,
olur da, olur da susmuşsam yani,
giyindiğin çiçeklerinin ardı da teninse,
ve en karasındaysa gün,
bil ki kavuşmuşum yani..
o mağrur gözlerinden öperim, sarılırım,
İki gözümün çiçeği
gözünü seveyim, iyi bak kendine
Hasretle
Selam ederim

bir kadını ortadan ikiye böl
yarısı annedir,
yarısı çocuk.
yarası sevgili,
yarası aşk.
duyanlar bunu bilmez
görenler anlamaz bunu.
yarısı rivayettir,
yarası gece.

Maalesef eskisi gibi karşılık bulduklarını söylemek zor. Zamanın gerekliliği kisvesi altında, her gün yeni bir vasıfsızlığın yüceltildiğine şâhit oluyoruz. Sanki kibir bir özgüven emâresi, tevâzu ise yetersizlikmiş gibi gösterilmeye çalışılıyor. Hakîkî meziyetlerden böyle uzaklaştıkça, münferit mutsuzluklarımıza daha da mahkûm oluyoruz.

‪bir hülyanın hatırasında‬
‪kasıp kavuruyorum kendimi‬
‪diyorlar ki, hayat yalandır‬

‪aşk da‬

‪nasıl inanırım, o‬
‪olmak istemiş de olmamış‬
‪bir yarım nefes gibi şuramda‬