Kanayan yaralarım olup olmadığımı anlamak ister gibi yokluyorum içimi. Hiçbir sızı hiçbir iz yok. Geçmişin izleri birer birer silinmiş, bedenim ve ruhum hafiflemiş. Olması gereken her şey yordamınca olmuş. Son söz, son dokunuş ile sağaltılmışım. Küllerinden doğan zümrüdü Anka gibi.

“-Ama sonunda kaybeden siz olmuşsunuz.
  -Kayıp mı? Kaç kişi böylesine sevebilmiştir dünyada?
  -Ama kucağında bir kucak korla kalan siz olmuşsunuz.
  -İyi ya boş değildi kucağım.
  -Ama yandınız, kül oldunuz.
  -Ama vardım, kül bunun kanıtı.”

Yaz akşamlarının insana yaşadığını hissettiren bir tadı var hakikaten de. Büyülü ve ölümsüz olmamaya içerleten bir tat. "Acaba daha böyle kaç yaz görürüm, ayaklarımı böyle gece serinine salıp, ağırlaşan havada asılı kalan yaz kokularını daha kaç kez solurum acaba?" dedirten cinsten.

"Ayrılığı da kavuşmayı da aşkı da kutsayan çok cümle düşer önünüze.
En çok da yalnızlık kutsanır gözle görünür bir yoğunlukta, bireyin yalnızlığı..."

Brit gibi

İnsana ait olan her şey, bir süre sonra o kişinin adeta üzerine yapışır. Binlerce küçük ataçla köşesinden tutturulmuşçasına; böyle durumlarda yardımı dokunabilecek tek şey araya uzaklıklar, mesafeler koyabilmektir. Zira uzaktan bakmak her şeyi değiştirebilir. Aynı yolu kısaltadabilirsiniz, uzata da bilirsiniz.  Ancak dışarıdaki uzaklık, iç dünyamızdaki bir uzaklaşmaya sebebiyet verebilir.

Bağlanmak size özgürlük kazandırır çünkü önemsiz ve geçici olan şeyler artık aklınızı çelmez. Bağlanmak size özgürlük verir ve dikkatinizi, odaklanma yeteneklerinizi bilir, sizi sağlıklı ve mutlu yapacak olan en verimli şeylere yönelmenizi sağlar. Bağlanmak bir şeyleri kaçırıyor olma korkularını dışlayarak karar vermeyi kolaylaştırır; elinizde olanın sizin için yeterince iyi olduğunu biliyorsanız, neden daha ve daha fazlasını kovalayarak stres içinde kalacaksınız? Bağlanmak bilerek az sayıda önemli amaca odaklanmanızı sağlar, böylece daha başarılı olursunuz.