Ve birden, "ihtiyarladım," diye düşünüldü. "İhtiyarladım. Şurada, bir sandalyenin üzerinde, gırtlağıma kadar kendi yaşamıma gömülmüş oturuyor ve hiçbir şeye inanmıyorum.

“İnsan, doğanın ucubesidir. Çünkü insan hem bir hayvandır, hem de kendisinin farkında olan tek yaşam örneğidir. Kendisinin farkında olmasına rağmen bir hayvan bedeninde bulunması durumu muazzam bir ayrıklık ve korku hissi yaratır. Bu sebeple insan, bir birlik aramak zorundadır ve bunu iki şekilde yapabilir: Ya gerileme ya da ilerleme gösterebilir.
Gerilemekten kastım şudur: Farkındalığı ve aklı ortadan kaldırarak yeniden hayvan olmaya çalışabilir. Veyahut insani güçlerini yeni bir birlik buluncaya dek geliştirmesi mümkündür. Tabii ki bu, çok kısa bir açıklama; bu meseleyi biraz açmak isterim.
Üretken bir yaşam sürmeyen, bir şeyler yaratmayan biri bile, fincandan atılan bir zarmışçasına pasif biri olmayı istemez. Sınırı aşmayı arzular. Bunun bir yolu yaratmaktır, üretken insan olunur böylece. Ellerimle ürettiğim basit bir şey olsa bile bir yaratım söz konusudur. Fakat bir şeyler yaratamıyorsam, o halde yok ederek hayvansı halimi aşarım.
Yaşamı yok etmek, tıpkı onu yaratmak kadar yaşamı aşmaktır. Yaratmak için ilgi duymak, yetenek sahibi olmak gibi pek çok koşul gerekir. Oysa yok etmek için tek bir şey gerekir: Bir tabanca veya rakibiniz sizden zayıfsa güçlü bir kol.
Yok etme sürecinde yaşamı aşma arzumu da gidermiş olurum. Pasif bir hayvan olma durumunu aşma arzumu gidermiş ve böylece yaşam karşısında zafer kazanmış olurum. Aldığım intikamdır bu. Yaşamla üretken bir biçimde uyum sağlamama izin vermediği için hayattan aldığım intikamdır. İşte tam da bu yüzden bence yıkıcılık, zihinsel patolojinin en derin biçimlerinden biridir.

Neden bu dünyada her zaman ya derin bir sevginin içine dalıp kaybolmak ya da koyu bir nefretin karanlık dehlizlerinde kaybolmak zorunda olduğumuzu sorguluyorum. İnsan duygularının bu iki uç arasında bir yerde, daha dengeli ve sakin bir limanda demir atmasının gerçekten bu kadar zor olup olmadığını merak ediyorum. Bu iki duygunun yoğun çekişmesi arasında, huzurlu ve dengeli bir ara noktada var olabilmek neden bu kadar ulaşılmaz görünüyor?

“Ne güzel olurdu, değil mi? Yanlış bildiğimiz her şeyi unutsak, sadece doğrular kalsa.”

Kendini başka bir insan gibi göstermeye çalışmak beyhude bir uğraş. Gerçekten ilginç olan, eski kişiliğin yeni deneyimlere nasıl bir yanıt vereceğidir.

İnsanlar sadece etrafında olanlarla değil, aynı zamanda zihinlerinde kurguladıkları olaylarla da yaşarlar. Bu zihinsel dünyada, gerçek hayatta büyük etkisi olan şeyler bile bazen önemsizleşebilir. Derin düşüncelere daldığımızda, günlük hayatın telaşesinden uzaklaşır, olaylara daha dışarıdan bir gözle bakarız. Bu noktada, sadece bir izleyiciye dönüşüp hayatın akışını sorgulama fırsatı buluruz.

Yaşamın en değerli anı şu anki an, zira gerçekte sahip olduğumuz tek zaman dilimi bu. Diğer her şey sadece zihinsel bir yapı. Ancak, bu kadar geçici ve hızla akıp giden bir anın kıymetine varmak, bazen aşırı bir ciddiyet olarak algılanıyor. 

Her yeni başlangıç, tanımadığımız bir deneyime atılmak gibi, bazen bizi korkutabilir. Ancak bu korkular, sadece bilinmeyenin getirdiği doğal bir tepkidir. Gerçekte, yeni deneyimlerin ardında keşfetmek için bekleyen zengin ufuklar vardır. 

İnsanın gerçekten büyüdüğü, öğrendiği ve geliştiği anlar genellikle konfor bölgesinin dışında gerçekleşir. Bu, yeni bir şehri ziyaret ederek, yeni bir yemeği deneyerek veya farklı bir kültürle tanışarak gerçekleşebilir. Hayatın sunduğu bu zenginlikleri deneyimlemek için sadece oturarak zamanı geçiremezsiniz. 

Yeni başlangıçlar sadece farklı bir ortam veya manzara anlamına gelmez; aynı zamanda yeni insanlarla tanışmak, yeni ilişkiler kurmak ve farklı bakış açılarına sahip olmak anlamına da gelir. Ancak bu tür başlangıçları yapabilmek için bazen eski alışkanlıklarımızdan sıyrılmamız, bilinmeyene doğru adım atmamız gerekiyor. Bu, biraz cesaret, biraz merak ve kesinlikle bir doz macera ruhu gerektirir. Gittiğimiz her yeni yerde, aldığımız her farklı nefeste, dünyanın ne kadar geniş ve renkli olduğunu bir kez daha anlarız.

Birçoğumuz, geleceğimizi güvence altına almak adına yaşamlarımızı sıkı bir kontrol altında tutmaya çalışıyoruz. Bilinmeyen şeylerden genelde korkuyoruz, ancak bazen alışkanlık haline getirdiğimiz ve aslında bize zarar veren şeyleri de devam ettiriyoruz. Hayat, bir dizi tesadüflerden ibaret, fakat bu noktada durursak, bu bir kadercilik görüşü olur. Asıl önemli olan, bu tesadüflerle ne yaptığımız veya ne yapmadığımızdır. İnsanlar belirli bir yaşa geldiklerinde, geçmişe dönüp ne yaptıklarına bakma ihtiyacı duyarlar.

Hayatta her zaman istediğimiz sonuçları alamayız; bazen planlarımız beklediğimiz gibi sonuçlanır, bazen de sonuçlanmaz. Gerçeği kabul etmek ve ona güvenmek, daha net ve huzurlu bir zihniyetin kapısını aralar. Gerçeklik, kaçınılmaz bir şekilde ortaya çıkacak ve buna güvenebiliriz. Gerçeklik karmaşık gibi görünse de aslında oldukça basit ve derindir. Gerçeklik, her şeyin olduğu gibi kabul edilmesi, beklentilerden ve korkulardan arınmış olması anlamına gelir.

Yarın kimsenin umurunda değil. Büyük bir kesim artık sadece günü kurtarmanın derdinde. Yaşam dolu geçmişlerimize bakıp devamlı iç geçiriyoruz. Başkaldırıyoruz, dalıyoruz, yaralanıyoruz. O kadar yaralanıyoruz ki bu yüzden geçmişi yok etmeye çalışıp, yeniden yaratmak istiyoruz. Geleceğe sahip olmak istememizin sebebi, geçmişteki hataları telafi edip değiştirecek güce sahip olmaktan başka birşey değil.

 En kötüsü dünyanın özgür olmaması değil, insanın özgürlüğünü unutmuş olması.

Hayat unutmak istemediklerimizin ya da istesek de unutamadıklarımızın toplamı.
Bu yüzden;
Hayalkırıklığına uğramak da hayatın bir parçası...
Umut etmek de hayatın bir parçası...
Acı çekmek de hayatın bir parçası...
Mutluluktan havalara uçmak da hayatın bir parçası..

Hepimiz unutmak istemediklerimizin ya da istesek de unutamadıklarımızın toplamıyız.

Bana göre, hayat bir dizi rastlantı ve bizim o rastlantılarla birlikte nasıl varolduğumuz ya da olmadığımız. Önce günaydın, sonra biraz haz, biraz acı, biraz aşk, biraz hayal kırıklığı, biraz sıcaklık, biraz yalnızlık, biraz boyun eğme, biraz başkaldırı ve ardından iyi geceler. Düş gücü ve tutkuları engellenmişler için ise hayat, çocukken oynadığımız oyunların büyüyünce izin verilmeyen oyunsuzluğu. Bence hayat, burada saydıklarımla ve saymadıklarımla, tartışılması gerekmeyecek kadar sıradan ve yalın. İnsanlık tarihi boyunca onu karmaşık bir hale getirme yönünde öyle ustalaşmışız ki bazılarımız bununla ilgili bir şeyler söyleme ihtiyacı duyuyoruz; hayatın kendisinden çok, onu çözülmesi zor bir yumağa nasıl dönüştürdüğümüzü anlatabilme umuduyla...

Annem hep şöyle derdi: "Hayata devam edebilmek için geçmişi arkada bırakmak gerekir." Benimde koşmam bununla ilgiliydi sanırım. 3 yıl, 2 ay, 14 gün ve 16 saat koştum. Kaptan çağırdığı an, bütün bu önemsiz ve değersiz şeyleri bırakmaya ve asla geriye bakmadan gemiye doğru koşmaya hazır olmalısınız.

İnsan kendi doğasına göre yaşamalı, kendini tanımaya yoğunlaşmalı ve sonra kendi hakkındaki hakikate göre yaşamalı. Bir vejetaryen olan kaplan hakkında ne derdiniz? Elbette onun kötü bir kaplan olduğunu söylerdiniz. Dolayısıyla herkes hem bireysel hem de kolektif açıdan kendi doğasına uygun şekilde yaşamalı.

Kötülük kendini yok ettiği yerde eksiksizdir; artık kötülük yoktur: tanrısal masumiyetin aynası. Aşkın tam da mümkün olduğu bir noktadayız. Bu büyük bir ayrıcalıktır; çünkü birleştiren aşk mesafeyle orantılıdır. Tanrı mümkün olan en iyi dünyayı değil de, iyiliğin ve kötülüğün bütün derecelerini taşıyan bir dünya yaratmıştır. Dünyanın olabildiğince kötü olduğu noktada bulunuyoruz. Çünkü bunun ötesi kötülüğün masumiyet haline geldiği kademedir.

Cahil bir toplum, özgür bırakılıp kendine seçim hakkı verilse dahi, hiçbir zaman özgür bir seçim yapamaz. Sadece seçim yaptığını zanneder. Cahil toplumla seçim yapmak, okuma yazma bilmeyen adama hangi kitabı okuyacağını sormak kadar ahmaklıktır! Böyle bir seçimle iktidara gelenler, düzenledikleri tiyatro ile halkın egemenliğini çalan zalim ve madrabaz hainlerdir.

Aslına bakılırsa bir ayrılık için doğru zaman hiç gelmiyordu. Ayrılığın, zamanın mümkün olan ve olmayan bütün anlarına karşı gerçekleştirilmesi gerekiyordu.

Hiç kimsenin yararlanabileceğinden fazlasını tekeline alma hakkı yoktur; milyonlarca insan açlıktan ölürken, zenginlerin yoksullara verdikleri şeyler, kusursuz bir iyilik değil, kusurlu bir haktır. 1811 Shelley'in "Haklar Deklarasyonu" 28.madde

Dünyanın herhalde en zor şeyi insanın kendine karşı cesur olması aslında. Bazen insan kendini tanımaz, kaçar bazen, unutur kendini, uzaklaşır kendinden. O aralar verilen kararlar iyi kararlar değildir. Kendine yaklaştıktan sonra, cesaretle yaklaştıktan sonra, hatanı, sevabını, her şeyini tartıp ondan sonra güzel bir karar verebilirsin ve bu güzel bir başlangıç olur işte…

Belki de insan ne zaman gerçekten mutlu olduğunu bilirse hayatı için gerekli şeyleri de bilebilirdi.

Ruhumun, bedenimin tek ihtiyacı olan aslında denge. Yağmur ama bir amazon ormanına yağan gibi çok değil, güneş ama çöl de doğan yakıcı kadar değil. Bedenim nasıl belli başlı gıdalarla doyuyorsa, benliğim de bir tür deneyimle kolayca doyuyordu ve kendine has bir bilgeliği vardı, tek eksik benim bunu yorumlamayı öğrenmemdi.

Hayat asla bıraktığın yerden devam etmez. Zaman geçer ve her şey değişir. Sen de değişirsin. Sadece bunun farkında değilsindir.

İnsan temelde, kendini ilişkiler yaratarak var etme eğilimindedir. Bu eğilimlerin yalın biçimlerde yaşayabildiğinde, yalnızlık, boşluk, yabancılaşma ve yalnızca kendiyle meşgul olma eğilimlerine yer kalmayabilir, evrendeki ilişkiler ağının parçası olabildiği için. Krishnamurti bunu son yazılarında şöyle dile getirmiş: Dünyadan sorumluyum, çünkü ben dünyayım.

Elimde kazma kürek; yıllar yılı toprağı kazdım, eledim, savurdum bir yana… Kazdığım toprakta geçmişin izini aradım. Bu yıkıntılar altında saklı kalan evvellerin gizini, kalıntısını, hatırasını zamanın… Bulabildiğim ne? Ulaşamadığım ne? Artık ayırt edemez oldum, derken, dönüp ardıma baktım. O an güneş yüzüme gülümsedi. Peşim sıra serip yaydığım toprak, bitek bir tarlaya dönmüştü...

Hızla tüketiyoruz, 30-40 yıl geçmesi gerekmiyor artık bir davranış biçimini, duyguyu, ürünü geride bırakmamız için. Çabuk sıkılıyor, çabuk eskitiyoruz. Tüketecek yeni bir şey bulamıyorsak, mevcutlar yetmiyorsa kendimizi tüketiyoruz...

Ne için o zaman, ne için yaşıyoruz? Güvenlik yok, iş yok, gelecek yok, hukuk yok, anayasa yok. Yaşıyoruz, bu yaşamak çok kutsal öyle mi? Öyle değil. Yaşamın kendisi değil kutsal olan. Kutsal olan, adil bir yaşam. Kutsal olan, onurlu bir yaşam. Kutsal olan, güvenli bir yaşam. Kutsal olan, haysiyet sahibi bir yaşam. Yaşamın kendisi değil, sırf yaşamak değil kutsal olan. Milyonlarca insan ölüyor her gün, hiç uğruna. Trafik kazalarında, savaşlarda, hastalıktan… Ölmek ya da kalmak meselesi değil bu mesele. Onurlu yaşamak ya da yaşamamak meselesi. Adaletli yaşamak ya da yaşamamak meselesi.

Yaşamda sevgiye gerek duyanlar, sağlıklılar, kendine güvenenler, gururlular, neşeliler, yaşamın zevkini çıkaranlar değildi. Onların buna ihtiyacı yoktu. Onlar sevgiyi yalnızca kendilerine sunulması gerekli bir şey olarak niteliyor, kayıtsız, kendini beğenmiş bir tavır takınıyorlardı. Sevgi onlar için yalnızca bir olgu, saçtaki bir toka, koldaki bir bilezik gibi başkaları tarafından sunulan bir armağandı; asla yaşamın anlamı ve ulaşılabilecek en yüce mutluluk değil.

Ufkun ötesine bak... Bilinmez.
Geleceğin... Keşfetmen için seni bekliyor. Bu boktan zaman çok yakında sadece bir anı olarak kalacak.
Burada kısılıp kalmamak senin kontrolündeki tek şey.
Geleceği öldüren şey ise korku! Asıl soru şu: Korkmasaydın ne yapardın?
Gözlerini kapat ve nasıl bir gelecek istediğini hayal et. Gözlerin açıldığında kararını ver.

Rutubetli ve mavinin ağırlığından Bir türlü kurtulamayan bir gecede 
İki tekerleğin üstünde ve saatte100 km’nin biraz üzerinde ilerleyen bir erkeğin 
Vücuduna çarpan gece böceklerinin bıraktığı izlerin… 
O şehrin başka bir yerinde, belirsiz bir kadının geceye dair yaptığı resme çok benzemesi 
Gece böceklerinin kaderini ne kadar hafifletebilir ki? 
Yaşlı bir kızılderilinin dediği gibi… 
Hayatın insana sunamadıklarını mı sunar? 
Yoksa bir radyo dinleyicisinin dediği gibi, 
Tıpkı diğer tüm şeyler gibi 
Sanat da sadece seks için midir? 
Yaşlı bir Kızılderili… 
ne kadar yanılabilir?

Parlak, canlı renklerle boyanmış şık alan bir apartman dairesi, karanlık bir bodrum katından çok daha farklı bir ruh halini temsil eder. Bununla beraber karmakarışık ve üzeri kağıt yığınlarıyla dolu bir masa da birkaç şeyi temsil eder: İç düzensizliği, kişinin yükümlülüklerini yerine getirme korkusu, çok fazla sorumluluk kabul etme, dünyevi detayları önemsememe vs. Bu tutarsızlık doğrudur, çünkü her birimiz kim olduğumuzu ifade ettiğimiz kadar saklarız da. Bazen kim olduğunuzu ifade edersiniz, bazı zamanlarda da gerçek duygularınızdan uzaklaşır, onları inkâr eder veya toplumsal kabul görmek için çıkışlar ararsınız. Eğer kanepe sadece ucuz ve siz idare etsin dediniz diye alındıysa, duvar rengi siz ne renge baktığınıza önem vermediğiniz için beyazsa, bir resmi kayınvalideniz size hediye ettiği için atmaktan korkuyorsanız, hâlâ nasıl hissettiğinizin sembollerini görüyorsunuz demektir. Detaylara fazla düşmeden birinin kişisel alanını inceleyip onun yaşamından tatmin olup olmadığını, kişisel kimliğinin güçlü olup olmadığını, toplumla uyumlu mu uyumsuz mu olduğunu, düzene mi karmaşaya mı değer verdiğini, iyimser mi ümitsiz mi olduğunu oldukça doğru ayırt etmek olasıdır.

Kişilik; değişmezliği içinde, her ilişkiye göre, değişik bir kalıba girer, her ilişkiden biraz değişmiş çıkar.