Parlak, canlı renklerle boyanmış şık alan bir apartman dairesi, karanlık bir bodrum katından çok daha farklı bir ruh halini temsil eder. Bununla beraber karmakarışık ve üzeri kağıt yığınlarıyla dolu bir masa da birkaç şeyi temsil eder: İç düzensizliği, kişinin yükümlülüklerini yerine getirme korkusu, çok fazla sorumluluk kabul etme, dünyevi detayları önemsememe vs. Bu tutarsızlık doğrudur, çünkü her birimiz kim olduğumuzu ifade ettiğimiz kadar saklarız da. Bazen kim olduğunuzu ifade edersiniz, bazı zamanlarda da gerçek duygularınızdan uzaklaşır, onları inkâr eder veya toplumsal kabul görmek için çıkışlar ararsınız. Eğer kanepe sadece ucuz ve siz idare etsin dediniz diye alındıysa, duvar rengi siz ne renge baktığınıza önem vermediğiniz için beyazsa, bir resmi kayınvalideniz size hediye ettiği için atmaktan korkuyorsanız, hâlâ nasıl hissettiğinizin sembollerini görüyorsunuz demektir. Detaylara fazla düşmeden birinin kişisel alanını inceleyip onun yaşamından tatmin olup olmadığını, kişisel kimliğinin güçlü olup olmadığını, toplumla uyumlu mu uyumsuz mu olduğunu, düzene mi karmaşaya mı değer verdiğini, iyimser mi ümitsiz mi olduğunu oldukça doğru ayırt etmek olasıdır.

Yaşamdaki en büyük açlık, yiyeceğe, paraya, başarıya, statüye, güvenliğe, sekse veya hatta karşı cinsin ilgisine olan açlık değildir. İnsanlar bu sayılanlara tekrar tekrar ulaşmış yine de bir doyuma ulaşamamıştır. Gerçekten de sonuçta ilk başladıkları noktadan daha tatminsiz bir duruma gelmişlerdir. Yaşamdaki en büyük açlık, ancak kişinin kendindeki saklı kısmı meydana çıkarmaya razı olduğunda ortaya çıkacak olan bir sırdır. Geçmişin bilgelik geleneklerinde bu arayış, mevcut olan en değerli inciyi bulmak için dalmaya benzetilmiştir. Şiirsel bir dille söylersek, sığ suların çok ötesine yüzmek, kendinizin derinliklerine dalmak ve paha biçilmez inci bulunana kadar sabırla aramak zorundasınızdır.