“Kaygıyla baş etmenin yapıcı yolu, onunla yaşamayı öğrenmek ve insan olarak kaderimizle karşılaştığımızda onu bizi eğiten bir öğretmen olarak görmektir. Pascal bu durumu çok güzel anlatmıştır: İnsan bir sazdır, doğada çok güçsüz olan cılız bir saz. İnsanı ezmek için evrenin tümüyle silahlanması gerekmez; onu öldürmeye hafif bir rüzgar esintisi ya da bir damla su yeter. Evren insanı ezdiğinde bile, insan kendisini yok eden evrenden daha soyludur; çünkü insan öleceğini de bilir, evrenin onun üzerindeki üstünlüğünü de. Oysa evren bunların tekini bile bilmez.” 

Ancak seni tutan şey hata yapma korkusuysa oku fırlatmaya hiç çekinme. Hazırlık hareketlerin doğruysa elini gevşet ve kiriși serbest bırak. Okun hedefi tutmasa bile isabetçiliğini bir dahaki sefere düzeltirsin.

Riske girmezsen bir dahaki sefere hedefi tutturabilmek için nasıl değişiklikler yapman gerektiğini asla bilemezsin.

Attığın her ok, yüreğinde bir iz, bir hatıra bırakacak - ve bu hatıraların bileşimi sayesinde her atışın bir öncekinden başarılı olacaktır.

“Mide beyinden akıllıdır çünkü mide kusmayı bilir, beyin her pisliği yutar.” diyor Cengiz Aytmatov. Beynin bir boşaltım sistemine sahip olmaması, büyük bir lanet. Giren her şey, iyi ya da kötü içerde kalıyor. Dışarı atamıyorsun. Daha az düşünüyorsun ama tamamiyle yok olmuyor. Unutmak diye bir şey, kronik bir rahatsızlık olmadığı sürece mümkün değil. Yani alzaymır değilsen, unutamazsın. Çünkü unuttum demek dahi hatırlamaktır. Unuttum dediğin an, neyi unuttuğunu hatırlarsın dolayısı ile unutmamış olursun. “Çok sevdiğin ama geri döndüremeyeceğin kişiler, her hatırladığında seni tekrar tekrar terkeder.” diyor Tolstoy. Çünkü iyi bir hafıza, en büyük cehennemdir. Hatıralar acı verici şeylerdir. Çünkü hatıra olmuş şey, muhtemelen bir daha hiç yaşanmayacak kadar uzaktadır.

 “İnsan kendi için yaptığı, kendine uyan bir tasarımda dünyadaki acıyı nereye koymalı?”