Dünyanın herhalde en zor şeyi insanın kendine karşı cesur olması aslında. Bazen insan kendini tanımaz, kaçar bazen, unutur kendini, uzaklaşır kendinden. O aralar verilen kararlar iyi kararlar değildir. Kendine yaklaştıktan sonra, cesaretle yaklaştıktan sonra, hatanı, sevabını, her şeyini tartıp ondan sonra güzel bir karar verebilirsin ve bu güzel bir başlangıç olur işte…

Belki de insan ne zaman gerçekten mutlu olduğunu bilirse hayatı için gerekli şeyleri de bilebilirdi.

Ruhumun, bedenimin tek ihtiyacı olan aslında denge. Yağmur ama bir amazon ormanına yağan gibi çok değil, güneş ama çöl de doğan yakıcı kadar değil. Bedenim nasıl belli başlı gıdalarla doyuyorsa, benliğim de bir tür deneyimle kolayca doyuyordu ve kendine has bir bilgeliği vardı, tek eksik benim bunu yorumlamayı öğrenmemdi.