Ruh sağlığının, statünüz, sosyal çevreniz ya da sahip olduğunuz diğer şeylerden daha önemli olduğunu anladığınız an; bedeninizi nasıl sağlıklı besinlerle besliyorsanız, ruhunuzu da aynı şekilde sadece pozitif insanlar, duygular ve düşüncelerle beslemenin değerini fark ediyorsunuz. 

İnsanların evliliğe yönelik derinlemesine çekilmesi, temelde yaşamın dönem dönem sunduğu zorluklar ve mutluluklar karşısında yanımızda bir tanık olma ihtiyacından doğuyor. Hayatın her bir virajında, acılarımızın ve sevinçlerimizin bir başkası tarafından görülüp tanınması arzusu bizi sarar. Ancak, ilişkilerimizin yolları ayrıldığında, yaşadığımız bu kopuş süreci, bir zamanlar paylaşılan anıların şimdi sessiz bir boşlukta yankılanmasına neden olur. Tanıklık edecek bir kişinin eksikliği veya yeni bir tanığın hayatımıza girmesinin zorlukları, bizi derinden etkiler. Bu, evlilik arzusunun sadece iki insanın bir araya gelmesinden çok daha fazlasını ifade ettiğini gösterir: Hayatımızın, bir başkasının gözleriyle anlam kazanmasını, paylaşılan deneyimlerle daha da zenginleşmesini istememizdir. (Tanıklık)

Dünyayı değiştirmeye dair büyük hayaller kurmak yerine, neden ilk adımı kendimizden başlatmayalım? Kendi iç dünyamızda bir değişim yaratmak, dış dünyada büyük farklar yaratabilir. Ve belki de en önemlisi, bu içsel dönüşüm, bizi gerçek benliğimize, doğanın sakin ritmine daha yakın bir yere taşır.

Hayat, bazen en umulmadık anlarda en büyük dersleri verir. Bir bakmışsınız, yıllardır yanı başınızda olan ama hiç fark etmediğiniz bir gerçeği görmüşsünüz. Hayatın bu sürprizleri, bizi kendimize getirir, kim olduğumuzu, nerede durduğumuzu hatırlatır. Ve en önemlisi, hayatın her anının kıymetini anlamamızı sağlar.

Kuşku ve umutsuzlukla, masumane niyetler ve hayallerin aynı zihinde buluşması, insanlık için en korkunç kaderin ta kendisidir.

Neden bu dünyada her zaman ya derin bir sevginin içine dalıp kaybolmak ya da koyu bir nefretin karanlık dehlizlerinde kaybolmak zorunda olduğumuzu sorguluyorum. İnsan duygularının bu iki uç arasında bir yerde, daha dengeli ve sakin bir limanda demir atmasının gerçekten bu kadar zor olup olmadığını merak ediyorum. Bu iki duygunun yoğun çekişmesi arasında, huzurlu ve dengeli bir ara noktada var olabilmek neden bu kadar ulaşılmaz görünüyor?

Kendini başka bir insan gibi göstermeye çalışmak beyhude bir uğraş. Gerçekten ilginç olan, eski kişiliğin yeni deneyimlere nasıl bir yanıt vereceğidir.

İnsanlar sadece etrafında olanlarla değil, aynı zamanda zihinlerinde kurguladıkları olaylarla da yaşarlar. Bu zihinsel dünyada, gerçek hayatta büyük etkisi olan şeyler bile bazen önemsizleşebilir. Derin düşüncelere daldığımızda, günlük hayatın telaşesinden uzaklaşır, olaylara daha dışarıdan bir gözle bakarız. Bu noktada, sadece bir izleyiciye dönüşüp hayatın akışını sorgulama fırsatı buluruz.

Yaşamın en değerli anı şu anki an, zira gerçekte sahip olduğumuz tek zaman dilimi bu. Diğer her şey sadece zihinsel bir yapı. Ancak, bu kadar geçici ve hızla akıp giden bir anın kıymetine varmak, bazen aşırı bir ciddiyet olarak algılanıyor. 

Her yeni başlangıç, tanımadığımız bir deneyime atılmak gibi, bazen bizi korkutabilir. Ancak bu korkular, sadece bilinmeyenin getirdiği doğal bir tepkidir. Gerçekte, yeni deneyimlerin ardında keşfetmek için bekleyen zengin ufuklar vardır. 

İnsanın gerçekten büyüdüğü, öğrendiği ve geliştiği anlar genellikle konfor bölgesinin dışında gerçekleşir. Bu, yeni bir şehri ziyaret ederek, yeni bir yemeği deneyerek veya farklı bir kültürle tanışarak gerçekleşebilir. Hayatın sunduğu bu zenginlikleri deneyimlemek için sadece oturarak zamanı geçiremezsiniz. 

Yeni başlangıçlar sadece farklı bir ortam veya manzara anlamına gelmez; aynı zamanda yeni insanlarla tanışmak, yeni ilişkiler kurmak ve farklı bakış açılarına sahip olmak anlamına da gelir. Ancak bu tür başlangıçları yapabilmek için bazen eski alışkanlıklarımızdan sıyrılmamız, bilinmeyene doğru adım atmamız gerekiyor. Bu, biraz cesaret, biraz merak ve kesinlikle bir doz macera ruhu gerektirir. Gittiğimiz her yeni yerde, aldığımız her farklı nefeste, dünyanın ne kadar geniş ve renkli olduğunu bir kez daha anlarız.

Birçoğumuz, geleceğimizi güvence altına almak adına yaşamlarımızı sıkı bir kontrol altında tutmaya çalışıyoruz. Bilinmeyen şeylerden genelde korkuyoruz, ancak bazen alışkanlık haline getirdiğimiz ve aslında bize zarar veren şeyleri de devam ettiriyoruz. Hayat, bir dizi tesadüflerden ibaret, fakat bu noktada durursak, bu bir kadercilik görüşü olur. Asıl önemli olan, bu tesadüflerle ne yaptığımız veya ne yapmadığımızdır. İnsanlar belirli bir yaşa geldiklerinde, geçmişe dönüp ne yaptıklarına bakma ihtiyacı duyarlar.

Hayatta her zaman istediğimiz sonuçları alamayız; bazen planlarımız beklediğimiz gibi sonuçlanır, bazen de sonuçlanmaz. Gerçeği kabul etmek ve ona güvenmek, daha net ve huzurlu bir zihniyetin kapısını aralar. Gerçeklik, kaçınılmaz bir şekilde ortaya çıkacak ve buna güvenebiliriz. Gerçeklik karmaşık gibi görünse de aslında oldukça basit ve derindir. Gerçeklik, her şeyin olduğu gibi kabul edilmesi, beklentilerden ve korkulardan arınmış olması anlamına gelir.

Yarın kimsenin umurunda değil. Büyük bir kesim artık sadece günü kurtarmanın derdinde. Yaşam dolu geçmişlerimize bakıp devamlı iç geçiriyoruz. Başkaldırıyoruz, dalıyoruz, yaralanıyoruz. O kadar yaralanıyoruz ki bu yüzden geçmişi yok etmeye çalışıp, yeniden yaratmak istiyoruz. Geleceğe sahip olmak istememizin sebebi, geçmişteki hataları telafi edip değiştirecek güce sahip olmaktan başka birşey değil.

Ruhumun, bedenimin tek ihtiyacı olan aslında denge. Yağmur ama bir amazon ormanına yağan gibi çok değil, güneş ama çöl de doğan yakıcı kadar değil. Bedenim nasıl belli başlı gıdalarla doyuyorsa, benliğim de bir tür deneyimle kolayca doyuyordu ve kendine has bir bilgeliği vardı, tek eksik benim bunu yorumlamayı öğrenmemdi.

Gençken ve planlar yaptığı dönemdeyken, fazla zamanı kalmadığında insan her şeyin değerini daha iyi anlar belki, diye düşünürdüm. Enerji kaybını, beyazlayan saçlar ve kırışıklıkları eklemeyi unutmuşum. Bazı günler bazı şeylere gerçekten de daha çok değer verdiğim oluyor; Japon balıklarına, klasik müziğe ama ardından sadece bir duygusallık saldırısına uğradığıma karar veriyorum.

İnsanın kendisini tanıması, yaşamının sonuna kadar süren bir seyahat. Bunun sebebi her bireyin uçsuz bucaksız özellikler ile donatılmasıyla yada hiç bir özelliğe sahip olmamasıyla ilgili değil. İnsan genel olarak tekdüze bir varlık.
Talep ederiz, uygularız, başarısız oluruz, seviniriz veya üzülürüz. İnsanı bir karma içine, derinlere çeken girdabın ta kendisi zamandır.

Sevdiğimiz birini veya birilerini, bir mekanı, bir ruh halini, yaşanmışlıkları unutmuş gibi yada hiç yaşanmamış gibi davranabiliriz. Oysa kafamızın içinde bir yerlerde bir sahne kurup, bu oyunun başrollerine hayatımızda iz bırakan kişileri koyarız. Bazen unutmaya çabaladığımız, bazen ise çok özlediğimiz kişileri... Kişi bir yere takılıp kaldığında kendine en yakın suretleri aramaya devam eder. Bu bir dost, eski bir aşık, eski bir eş olabilir.

Bir gün oyun sona erdiğinde, perde aslında kapanmaz, tam tersine o kişi için gerçekten açılır ve sıkıştığı kalıpta daha fazla köşeye sıkıştığını hisseder.

Bu içsel döngü ta ki yeni bir el uzanıncaya dek devam eder. 

Sabahın en erken saatlerinde uyanıp güne başlamak, sanki dünyaya açılan yeni günü kendim başlatıyormuş gibi..
İlk yudum kahve kokusunu sadece senin aldığın, sabah serinliğini ilk senin hissettiğin gibi...

Her insanın yaşadığı hayat kendine özgü bir evrendir. Her insanın ömrü; Yaşadıkları, deneyimleri, duygu ve düşünceleriyle kendi dünyasını inşa ettiği kadardır.

Yeni bir insana ruhunu açmak, tıpkı yeni bir coğrafyayı keşfetmeye benzer.. 

Hiçbirimizin hayatı, dünyada dahil bir düzenden yoksun değil. Gün her sabah doğuyor ve her akşam sona eriyor. Hiç bir canlı gençleşmiyor, yaşlanıyor. Tüm bunlar bir sonuç, bir sebebin peşi ardını izliyor. İnsanın düzenini belirleyen bir kumaş yaratıyor. Tıpkı dünyanın olduğu gibi.