"Konuşuyoruz desem konuşmuyoruz da..
Ayrı ayrı şeyler düşünüyoruz üstelik
Birbirimize bakarak..
Ne seviyoruz ne de sevmiyoruz birbirimizi.
Ne varız, ne de yokuz gerçekte.
İki lamba gibiyiz, iki ayrı yerinden
Aydınlatan odayı.."

Yaşam mücadelesi vermekle yaşamla mücadele etmek arasındaki fark önemli. Çoğu insan yaşamı, kendisine karşı düşmanca bir organizasyon olarak algılıyor ve üstesinden gelmeye çalışıyor. Oysaki mücadele, onu karşımıza alarak değil, yanımıza alarak olmalı. Düşman yok, mücadele var.

 "Boş zaman" kavramı ve boş zamanı doldurma telaşı, yaşama dair zorbaca bir kavrayışın ürünü. Yaşamın akışında, yürüyor olmakla durup nefeslenmek arasında ya da kitap okumakla boş boş duvara bakmak arasında bir "doluluk" hiyerarşisi yoktur. Yaşamınıza karşı diktatör olmayınız.

Kopmak, bağlanmak, başarılı olsak da olmasak da yaşamımızda kurduğumuz pek az şeyden biri, ilki... Belki de tek şey demeli... İlişkiler. Kendimize bir anlam kazandırmanın tek yolu.

"Benim kitaplarımı okuyan katil olmasın, savaş düşmanı olsun. İnsanın insanı sömürmesine karşı çıksın. Kimse kimseyi aşağılayamasın... Benim kitaplarımı okuyanlar yoksullarla birlik olsunlar, yoksulluk bütün insanlığın utancıdır."

Hayat absürttür ve hatta başkaldırmak zorunda olsak bile, hiçbir şey bir düzen yaratmaz ve ölümün çarpıcılığını ortadan kaldırmaz. 

Her insanın yaşadığı hayat kendine özgü bir evrendir. Her insanın ömrü; Yaşadıkları, deneyimleri, duygu ve düşünceleriyle kendi dünyasını inşa ettiği kadardır.

Yeni bir insana ruhunu açmak, tıpkı yeni bir coğrafyayı keşfetmeye benzer.. 

"Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken, bizler bir mumun ışığında bitirdik kitaplarımızı. Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini, yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya. Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık.

Vurulduk ey halkım unutma bizi!.." (Sesleniş 1975) 

Yaşamdaki en büyük açlık, yiyeceğe, paraya, başarıya, statüye, güvenliğe, sekse veya hatta karşı cinsin ilgisine olan açlık değildir. İnsanlar bu sayılanlara tekrar tekrar ulaşmış yine de bir doyuma ulaşamamıştır. Gerçekten de sonuçta ilk başladıkları noktadan daha tatminsiz bir duruma gelmişlerdir. Yaşamdaki en büyük açlık, ancak kişinin kendindeki saklı kısmı meydana çıkarmaya razı olduğunda ortaya çıkacak olan bir sırdır. Geçmişin bilgelik geleneklerinde bu arayış, mevcut olan en değerli inciyi bulmak için dalmaya benzetilmiştir. Şiirsel bir dille söylersek, sığ suların çok ötesine yüzmek, kendinizin derinliklerine dalmak ve paha biçilmez inci bulunana kadar sabırla aramak zorundasınızdır.

Biz de geleceğiz sevgilim. Biz de geleceğiz o eşsiz cennete, oraya yalnız ve yalnız sevgi girer...