Varlıkları, nesneleri ne kadar içselleştirirsek onlara ait olma duygusu da orada başlıyor. Bir yere ait olma hissi insana güvenli alan hissi verir ve korkmaz. İlk gördüğü yer, gitme telaşı, heyecanı ait olmadığı yerden bazen korkması, bazense oraya ait olduğunu kabullenmeyle başlar.

"Dünyadan, memleketinden, insandan
umudum kesik değil diye
İpe çekilmeyip de
Atılırsan içeriye,
Yatarsan on yıl, on beş yıl
Daha da yatacağından başka,
'Sallansaydım ipin ucunda
Bir bayrak gibi keşke''
Demiyeceksin,
Yaşamakta ayak direyeceksin.
Belki bahtiyarlık değildir artık,
Boynunun borcudur fakat,
Düşmana inat
Bir gün fazla yaşamak"

Bazı kadınlar kendilerine âşık olan erkeklerle birlikte olur. Bir iyilikseverlik. Sevgiye verilmiş insani bir karşılık. Hayır diyememenin ikiz kardeşi. Böyle kadınların âşık olduğu erkekler ise uzakta ve  erişilmezdir. Çünkü her iyiliğin kendine acı çektirmek gibi bir bedeli vardır. Ve kadınlarla ilgili her genelleme bir kahkahayı hak eder. O halde gülelim!

Büyümek; biraz ziyan olmak, biraz da hayat sarmalının içinde kaybolmakmış.
Acıdan beslenmek ve bu kısır döngüyle yaşamak ise bu durumu fark edip  daha da trajik hale getirmekmiş.

Beynin bilgiyi değiştirdiğini ve bunu bizden habersiz yaptığını bir kez kabul ettikten sonra çizimle ilgili sorunlar netleşir ve gerçekten "dışarıda," gerçek dünyada olan şeyleri görmeyi öğrenmek ilginç bir hal alır. Bu algısal fenomenin normal yaşantısı için gerekli olduğunu bilin. Gelen verinin karmaşıklığını azaltır ve istikrarlı kavramlara sahip olmamızı mümkün kılar.

Gün bitiyor, gece de sona erecek,
Başladığı gibi,
Bütün yüzyıllarda
Ve her gün
Tekrarlanmada mı bu,
Akşamın inişiyle yürekleri ezen duygu?

Güzel olan
Her günü seninle tekrar tekrar yaşamak
Erimek yarını olmayan zamanlarda
Durdurmak bir yerde bütün saatleri
Bütün kuralları kırıp parçalamak
Sonra varmak o yerlere
Mevsimlere dur demek
Kar yağarken çiçek açtırmak ağaçlara
Güneşi bir akşam saatinde tutup bırakmamak
Sonra doldurmak ay ışığını kadehlere
Delicesine içmek
Ve unutabilmek her şeyi ansızın
Sevmek seni en yücesiyle sevgilerin
Birlikte geçmiş, gelecek bütün çağları aşmak
Güzel olan
Sevmek seni Tanrılar gibi
Seninle Tanrılaşmak...

Önce kendimden kaçtım... 
İnsan kaçtıkça en çok sevdiklerinden uzaklaşıyormuş, geri dönüşü olmuyormuş. Kimi ölümü kaçış gördü, kimiyse sessizce giderek.
Şimdilerde kaçak göçek bir gölgeyim.

Toprağı kazdığın gibi kazarsın kendini, en derindeki çürümüş bedenine ulaştığın zaman anlarsın; yolun sonu var, aldığın nefesin sonu var, insanın sonu var. Bunu hissederek yaşamak ve hatırlamak ise hep aynı boktan hissi yaratır.

Dünyanın bile zaman zaman dar geldiği, içine sığamadığımız, hep bir yarış bir kavga halinde olduğumuz şu coğrafyada; öldüğüm gün günahlarımla yakın, Ağrı dağından savurun küllerimi. Ki bedenim toprağa yük olmasın.