Zohreh Jooya - Ayışığında
Kışın Türkiye'nin en uç
noktasında uyku tutmadığı zamanlarda camı açıp zehir gibi soğuk havayı içime
çektiğimde, orada bir yerlerde unutulmuşum hissine kapıldığım çok olmuştur.
Örneğin; bir kadının sevgilisinin
hediye ettiği tek taş yüzüğü, bir adamın pahalı olmayan ama sevdiği kadından
hediye alıp gözü gibi baktığı bir çift gümüş kol düğmesi gibi... Bir otobüs
koltuğunun en ücra noktasına düşmüşüm gibi ya da bir masanın ayağının dibinde
ya da elini yüzünü yıkarken çıkarılıp lavabonun kenarına bırakılıp orada unutulmuş
da 3-5 gün sonra ve yahut en fazla on gün sonra akla gelen, hemen hatırlanmayan
ama hatırlandığında ev, çanta, araba didik didik edilen bir türlü bulunamayan…
Her hatırlandığında boğazda bir yumru oluşturan Kıymetli bir şeymiş gibi. Sanki
yıllarca unutulduğum yerde bekleyecekmişim hiç bir zaman bulunamayacakmışım
gibi. Belki de hiç bir zaman bulunamayacak toprağa sürüklenip kaybolacak, belki
bir yağmur suyu mazgalından kanalizasyona karışacak, belki değerimi hiç bir
zaman anlamayacak biri bulacak beni önemsemeyecek gibi...
Bu his beni hem umutsuzluğa hem
mutsuzluğa sürüklerdi. Gözlerim dolar, Boğaz'ım düğümlenir, sessiz gözyaşlarım
süzülürdü yanaklarımdan. Sonra birden ay ışığı bana umudu hatırlatırdı.
Karanlığın içindeki bir parça Işık.
Ben bir kere en sevdiğim tokamı
kaybetmiştim ve hiç ummadığım bir anda olmadık bir yerden onu tekrardan
bulmuştum çok sevinip hep onu takmıştım saçıma ve sonra gözüm gibi bakmıştım
ona bir daha hiç bir yerde unutmamıştım.
Belki beni kaybeden de beni unuttuğu yerde
yeniden bulabilirdi, değerimi anlar bana gözü gibi bakar hep en korunaklı
yerinde, yüreğinde saklardı beni. Niye olmasındı hem gecenin en karanlığı
aydınlığa en yakın an değil miydi? Hem de ay ışığı ne kadar parlaktı…
İzmir
