Uyuma ya konuşalım diyen birisi varsa hayatınızda, onu sevginizden öldürün..

Evlilik Üzerine..

Evlilik, inanmadığım halde içerisinde 17 seneyi bitirdiğim bir kurum benim için.. 17 senede (abartmıyorum) 40 çift arkadaşımın son verdiği kurum aynı zamanda da...

Evliliğimin bu kadar uzun sürmesinin gizi belki de kuruma inanmamaktan geçiyor. Evliliği toplumun dayattığı şekilde yaşamamaktan... Nedir bu dayatmalar? Erkeğin muhakkak kadından yasça büyük olması, eğitim seviyesinin erkeğin lehine ya da en azından eşit olması bunların sadece ikisi...

Olmaz, yürümez diyor toplum... Erkek yasça büyük olmalı ki, kadına 'höt' dediğinde oturmalı kadın... Ya da yumuşatıyorlar. Efendim kadın erkekten önce çöktüğü için (hani doğum falan) küçük olmalıymış yaşı...

Eğitimde de böyle.. Kadının çok okumuşu bilmişi olur muymuş, evde kalmakmış layıkı....

Esim benden 2 yas büyük; ne 'höt' dememe gerek kaldı 17 senede, ne de benden önce çöktü... Yıllar içinde ben yaşlandıkça o gençleşti.' Ooo Can bey kapmışınız çıtırı ' esprilerine muhatap dahi oldum. Eşim üç üniversite bitirdi; ben bir taneyi 9 senede bitirdim..Ne o bana bilmişlik tasladı, ne ben ona ezik baktım...

"Kulağa gelen müzik tekse de, onu oluşturan notalar farklıdır" der Halil Çibran...

Bunu unutmadık biz. Ben konuşurken o dinledi,ben dinlerken o konuştu 17 sene. O öfkeliyken ben, ben öfkeliyken o " haklısın bir tanem..." dedik, Öfke bitip fırtına durulduğunda " ama bi de böyle düşün " de dedik fikrimizi savunurken. Farklı insanlar olarak görmedik birbirimizi, aynı amaç için savaşan neferlerdik bu hayatta...Asla bilmedik ne kadar para kazandığımızı, ortak cüzdanımızdan gerektiği kadar aldık..Ne kadar çalarsa çalsın masanın üstünde telefon , kim bu saatte arayan karsı cins diye sorgulamadık da ama... Sevginin en büyük dostuydu bizim için 'güven' ve güvenin ardına saklanmış bir 'saygı' vardı daima... Ne kavgalar, ne badireler atlattık 17 senede... Eee ülkeler neler gördü, biz çekirdek aile mi sütliman yasayacaktık... Bir gün öyle bir girdik ki birbirimize, ben ilk kez odamın dışında yattım bir gece, misafir odasında... Gece yarısı kapı açıldı, eşim; 'Ne yapıyorsun burada?' diye sordu. Kapının eşiğinden, 'uyuyorum' dedim buz gibi bir sesle... Gitti, gelmesi 1 dakikasını almıştı, elinde yastıkla... 'kay yana' dedi daracık yatakta. 'ne yapıyorsun?' dediğimde 'benim yerim senin yanın, sen gelmezsen ben gelirim' dedi...

Anladım ki o gece, en uzun kavgamız yatma saatine kadar sürecek... Ve bence doğrusu da bu... Özen gösterdik o günden sonra, evin her yerinde kavga ettik, yatak odamız hariç... Kırsak da zaman zaman kalplerimizi, asla kin tutmadık birbirimize...

Toplum kurallarıyla oynasaydık bu oyunu belki de 41 inci çift olacaktık o listede... Ama oyunun kurallarını biz koyduk... Ne de olsa bizim oyunumuz du oynanan... Evlilik; hesapsız içine alınması gereken bir oyun bence... Topluma kulaklarını tıkayarak hem de... Ne benim, ne de bizim sözlerimizle... Sadece gönlünüzden geçtiğince...

Dediği gibi Ataol Behramoğlu' nun ; ' Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var: Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına. Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır. Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana..."

CAN DÜNDAR

Görmem mi sanırsın; sesi kısık gözlerinin nicedir... dudakların buselere sağır... Oysa ben, haykırmak için sesine, solumak için nefesine muhtacım. 
Bilsen neler verirdim bakışlarından o kederi silebilmek, sana itimadın hazzını yeniden verebilmek için... Lakin öyle bir tufana yakalandık ki, birbirimize kavuşmak için çekiştirdiğimiz kement boğuyor bizi... Mübadele garında saadet ülkesine kesilmiş iki "açık" biletle mecalsiz bekleşiyoruz. Kudretim olsa, seni bu harabe istasyondan kapar, koştukça yelelerinden takvim sayfaları uçuşan bir kısrağın terkisine attığım gibi, o çok sevdiğin ihtişam romanlarının mağrur asrına taşırdım. Soyunurduk bütün o delik deşik kostümlerimizden, boyası akmış maskelerimizden... mecburi rollerimizden... 
"Devamsızlık yüzünden" tarihten kovulmuş iki muzip çocuk gibi, azad olurduk kendimizden... Benim boynumda alıçtan kolyeler, senin tebessümünde sümbülden gamzeler; çözüp dudaklarımızın mührünü, iç çekişlerimizi toprağa gömer, her akşam ilk sana gülümseyen yıldızına ip dolayıp keyifle ayaklarımızı sallandırırdık dünyaya.... 

Dilimizde, "kavuşmanın tadını/ ayrılık feryadını" taşıyan bir şarkıyla... Uşşak makamında...
Can Dündar

Öğrenci olarak Devrimci mücadeleye katılmak, Mustafa Kemal'in bize yüklediği bir görevdir.
Deniz Gezmiş 
23 Aralık 1969

Kırmızı Vosvos

Kırmızı Vosvos az ötede duruyordu. Gökyüzünde tek yıldız yoktu.

“…küçükken kırmızı Vosvosları sayıp fal tutardı. Galiba gündüz 
doksan dokuz tane kırmızı Vosvos sayıp, gece de yatmadan on 
tane yıldız sayarsan dileğin gerçekleşiyormuş. Ne acayip bir fal, 
şimdi kimse tutamaz, kırmızıyı bırak, o kadar Vosvos kaldı mı yollarda?”

Her şey o kadar dokunaklı ki
Eylül'sem, istemeden kırılıyorsam bazen
Dağınık, renksiz bir mozaik gibiysem
Üstelik yalnızsam bir de -telefonda kuş sesleri-
Aynalardan duvarlara bir üzünç akıntısı
Bu dünyada çekingen olmak çok iyi bir şeydir baylar.

Edip Cansever

Harun:       İyi misin abi?
Behzat Ç.: Saçma sapan konuşma la!

Ateşi gözlerinden almıştım

Eylül senle birlikte yağmurları da götürdü
Küle dönerim
Gözlerin zülfün telinden bir tuzaktı
Kınından çıkmış pusuda bir bıçaktı
Ellerinin suskun soğukluğunda
Bozkır çalıları gibi kararıp kaldım ara yerde
Tutunduğum dağla sustum
Dağ gibi sustum
Artık tamamlanmıştır yalnızlığım
Düşlerimin uçuruma sürüklendiği yerdeyim
Şimdi yanımda olsan
Ellerin gezinseydi alnımın sürgün çizgilerinde
Acılarım böyle koymazdı bana
Sevinç şarkıları terketmezdi
Keder denizinde boğulmazdım
Kalbim; buz dağı
Sen yanımda olsaydın üşümezdim
Yüreğimin gün gören yerinde gül büyüteceğim
Bir gülümsemeyle yüzüme taşıyacağım
İki damlacık kirpiklerime tırmanacak sevinçten
Ne iyi etmişim diyeceğim
Doğacak günü beklemekle
Ne iyi
Gök gözlerinde halaya dursun diye kırlangıçlar
Kederi ve kahrı bir su iştahıyla yenerek
Yeşertsin diye bu yürek
Güneşli bir günde bekleyeceğim gelişini
Güneşli bir günde

Renkler

Renkler Kahverengi, adı üstünde,

Kahvedir.

Ağaçlar kahverengidir aynı zamanda,

Ve ahşap kahverengidir, toprak,

Sarıdır bazı çiçekler,

Ki en güzelleri bence,

Sonbaharda yapraklar,

Ve kızgın öğlen güneşidir,

Kırmızı her şeyden önce,

Kanın rengidir.

Ve kan bana hayatı hatırlatır,

Yeşil bir başkadır.

Çimen kadar uysal,

Yaprak kadar güzel,

Beyaz barış kadar buluttur,

Huzur kadar pamuk.

Boş bir sayfa kadar boş.

Gri, sadece adıyla bile,

Kasvete sürükleyebilir beni,

Yağmur bulutları gibi,

Ve arka sokaklar kirli,

Ve beton rengi,

Ağlamaklıdır gri.

Siyah karanlıktır sadece.

Karanlık ışıksızlıktır.

Işıksız olmaksa,

Hiçbir şey olmasa bile,

Özgür olmaktır bence.

Mavi tüm renkler arasında,

En sevdiğimdir benim.

Sağında göremezsin,

Solunda da.

Ama başını kaldırınca yukarı,

Masmavidir gökyüzü,

Ve altında deniz varsa,

Gökten de mavi,

Hayat güzeldir işte.

Diyarbakır - Sanat Sokağı

Dünya Barış Günü

Çocuğun gördüğü düştür barış, annenin gördüğü düştür barış,
ağaçlar altında sevdalıların sevda sözleridir barış;

30 Ağustos

Tek zafer insanın haklı gururu olsun, savaşların, ölümlerin olmaması üzerine bir dünya için, barış için kutlu olsun..

Ağustos yirmi iki, dediler "ustan ölmüş",
çok komiksin Azrail, Turgut Uyar ölür mü?

Haydutlar geldi gökyüzünden
çocukları öldürmek için,
çocuk kanı aktı sokaklarda
düpedüz çocukların kanı aktı.

Pablo NERUDA

Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine, bu hasret bizim...

Bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak
ve ipek bir halıya benziyen toprak,
bu cehennem, bu cennet bizim

Savaşı zenginler çıkarır, fakirler ölür

Bazen bir not

Bazen susarsın, anlamlar yüklediğin bir not, bir kağıt parçası avutur seni, hayatının en güzel zamanlarının özeti film şeridi gibi elinden bu kağıt parçalarıyla geçer. 

Peki bunun farkında olmak,yaşlı bir Kızılderililin dediği gibi hayatın bize sunamadıklarını mı sunar? Yaşlı bir Kızılderili ne kadar yanılabilir?

Senle her yere döküle bilirdik,  çünkü senle her yerdeydik ".. her yerden hiçbir yere gidilmez ama her yerden tek bir yere bile uzak kalınmaz.. tek bir yere.. tek bir yerde olmak için her yerde olmaya razı olanlar içindir masallar.. bir yerde tek olsan da tek bir yerde olmak için katlanılır gerçeğin zamanına.. insan en az bir kağıt kadar katlanmalıdır zamana.. yoksa kötü bir şiir yazılır "eyvallah" adında.. okunsa da, okunmasa da.. taşı anlatan-yolsuz-bitmeyen bin suskunlukluk bir şiir..

Bazen bütün koşullar uygunken bile ölemezsin, 24 saat önce yaşananları hayal meyal hatırlayıp, yaşadığın en büyük acının o ana ait olduğunu düşünür ve çaresiz beklersin. Tanımadığın, seçemediğin bir kaç yüz, iyi niyetli bir şekilde dibe girdiğin batakta o malum soruyu sorar; İyi misiniz? Cevap çok kolaydır aslında, fakat iki dudağınızın arasından çıkacak o malum cümle için gücünüz kalmamıştır. Bu hayatta iyi insanların var olduğuna, gözünüzü açıp ayıldığınızda anlarsınız. Kimi zaman acıların aşk'a karışınca dünyanın kaç bucak olduğunu da anlarsın. Yare ulaşmak, haykırmak istersin, sarılıp tüm dertlerini yardan başka kim alabilirdi peki o an?

Kaçış

Bundan başka bir şey değildi aşkımız:
gider, dönerdi gene ve bize
gözleri kapalı, uzak, çok uzak
mermerleşmiş bir gülümseme getirirdi
yitik sabahın otunda
garip bir deniz kabuğu
ruhumuzun inatla açıklamaya çalıştığı.

Bundan başka bir şey değildi aşkımız:
sessizce yoklardı çevremizde ne varsa,
açıklamak için ölmek istemeyişimizi
bunca coşkuyla.

Ve tutunduysak başkalarının bellerine,
var gücümüzle sarıldıysak boyunlarına,
soluğumuz karıştıysa
bir başkasının soluğuna,
ve yumduysak gözlerimizi, bundan başka
                bir şey değildi:
bu derin acıydı yalnız, tutunabileceğimiz,
kaçışımızda

Yorgo Seferis
Çeviri: Cevat Çapan

"Bir başıma yaşadığım bir yüksekliğin en ucundayım;
inemiyorum.
yaşayamıyorum,
ölemiyorum."

Birhan Keskin

Anlıyorum

Düşerse gönlün derde elinde olmayan sebeplerle 
Görürüm bazen istemediğim halde 
Yalnızın adı yok gecenin bu saatinde 

Beynimi kemiren birşeyler var ki 
Nedensiz sorgusuz giriyor kafama 
Uykularım umutlarım zehir oluyor bana 
Şimdi seni anlıyorum gecenin bu saatinde 
Umutlar tükenip birgün, kalırsın çaresiz ve üzgün 
Tesadüf olamaz bugüne kadar geçen gün 
Yalnızın adı yok, gecenin bu saatinde 

Yalnızlık görünmez kaf dağından 
Gökyüzü kayarken başucundan 
Samyeli eserken boş odandan 
Çalarsın kim bilir kimin aklından

Pilli Bebek

Gidiyorum bu!

Aklıma yeni fikirler boca olunca
Bazen çok terliyorum, bazen ise kan!
Karadut Sochi' deyken… -yeni öğrendim-
Maalesef seni çok özlüyorum ben!

Ahh Muhsin

Zaman&Gece

Bu gece diğer gecelerden biraz daha farklıydı
Umut yalnızdı, umut çaresiz
Zamanın durması için gereken savaşın verilmesi gerekliydi
Ya da zamanı hızlandıracak formülün artık bulunması gerekti
Hayallerin zamana karışıp, uzaklara gitmesi zira can sıkıcıydı
Canın, cananın uzaklara gitmek için yola çıkmışken üstelik

Yol zamanın bir fonksiyonu değildir,hız yolun zamana bölünmüş halidir.İvme,sürtünme katsayısı bizi ilgilendirmez,yolda olmak,bir hıza sahip olmayı gerektirir.
Aksi durum yolda durmaktır.
Durmak sıkıcıdır.
Yolda durmak,yolda olmak anlamına gelmez
Yolun bittiği yerde durulmaz,ya önce durulur ya durulmaz.
Yolun kenarından renksiz duru sular akar,o sularda balıkta vardır.
Yolun yardığı tepelerin biri yeşil toprak,diğeri bej olabilir,su aktığı yerin rengine birinmez.
Ama sana öle geliyor.
Ayrıca;
YOL BİTMEZ...
O LABİRENTİN DUVARIDIR,
YOL ASLA BİTMEZ...

O Gemi Gelecek

Piyanistin günlüğü

Bizi yaralarsanız kanamaz mıyız?
Bizi gıdıklarsanız gülmez miyiz?
Bizi zehirlerseniz ölmez miyiz?
…
Ve bize karşı yanlış davranırsanız,
intikam almaz mıyız?

Eksik Bir Şey

Bazen bir eksik olduğunu fark edersin hayatında, kim bilir belki de yüreğinin en derininde..
Bir gün o eksiklik yerini kocaman bir umuda bırakır, tutunacağın dalın budağın olur.
Dönüştüğün duygunun adını koyacağın bir anlam aramaya başladığında da dalın budağın kırılır. Bir bakmışsın umudun karşında, aranızda koca bir deniz, denizin üstünde umutlarını taşıyan gemiler, gemilere yüklediğin anlamlar...
O gemi gelecek be karadutum.

Devrim unutulmaz!

Hakim:"Cezaevinde açtığınız tünelden çıkardığınız toprağı ne yaptınız?" 
Mahir Çayan:"Topraksız köylüye dağıttık”

Unutmadık sizi, unutturmayacağız.

Tembellere

Benim gibi tembeller için.. :)

Aylak değil Yalnız adam!

Sizi bekleyenler vardır. Rahatsınız. Hem ne kolay rahatlıyorsunuz. İçinizde boşluklar yok. Neden ben de sizin gibi olamıyorum? Bir ben miyim düşünen? Bir ben miyim yalnız?

Huzurun ayağınıza kadar gelmesini beklemeyin,
Koşun!
Yalın ayak koşun!
Yakan kum tanecikleri,
çakıl taşları olsun canını acıtan
Daha beteri acıtmadı mı ki canını

Yolcu

Keşke daha yüz pencere olsa da, 
yüzünü de açsak
Pencereyi kapatma,
Pencereler kapandığı için belki de... 
Bunun için fena olduk,
Senin bir dalgan varmış hani. 
Daha güzel, daha haklı insanlar, 
O dalgayı kaybetme...

Hürriyet

Sen doğar doğmaz dikilirler tepene, 
işler ömrün boyunca durup dinlenmeden yalan 
değirmenleri, 
büyük hürriyetinle parmağın şakağında düşünürsün vicdan 
hürriyetiyle hürsün! 

Başın ensenden kesik gibi düşük, 
kolların iki yanında upuzun, 
büyük hürriyetinle dolaşıp durursun, 
işsiz kalmak hürriyetiyle hürsün!

Bir Çingene Günlüğü

Tanrı yeryüzüne geldiği zaman çingenelerle anlaşamaz ve bir sonraki uçakla geri döner. Bu benim hatam değil..
Bir dönüm noktası belirle ve herşeye yeniden, yeniden başla Leyla

Araftayım

Araftayım,  bir pazar yalnızlığı bir gri pazartesi başlangıcı gibi duran insanların uzağında,  benim gibi bir bahar başlangıç telaşı bir iğde kokusuna bulanmış bir bahar başlangıcı telaşı yaşayan insanların arasında

Aylak Adam

“Yalnızlık insan duygusunun en derindeki gerçeğidir. Yalnız olduğunu bilen ve bir başkasını arayan tek varlık insandır… Yalnızlık duygusu hem bir ceza hem bir aramadır, bir sürgün cezası olduğu kadar sanki o sürgünden artık kurtulacağımızı duyuran bir durumdur. İnsan yaşamının tümü bu diyalektiğin etkisi altındadır.”

Hasret

Demir parmaklıklar arkasında kalan bir gölgeydim,
Dört mevsim hasret kaldım gün ışığına
Gün hep doğdu, saatler, günler hep geçti,
Fark edilen soğuk nemli duvarlardı
Oysa bahar hep geliyordu, çocuklar büyüyordu
Güney'den gelen Karayel, en küçük balıkçı teknelerini avlıyordu
Her estiğinde daha da yalnız kılıyordu nemli duvarları
Duvarlar; türlü türlü hayatlar kazılıyordu
Her birinin hikayesi birbirine benziyordu
Onlar içeride biz dışarıda mutlumuyduk?
T.A.

Kim bilir orada hava nasıl, kim bilir neleri özledin. Biraz salakça olacak ama burası da çok boktan. Sanki herkes katil yada herkes yalnız, buradan çok fazla farkımız yok. Aslında var, biz daha geniş alanlarda yürüyüp daha fazla görüşme hakkına sahibiz. En büyük fark bu herhalde.

Kara Yazı

Geçmedi yare sözümüz
Yollarda kaldı gözümüz
Yere sürüldü yüzümüz
Böyleymiş karayazımız.
Çiçekler açılmaz oldu
Pınarlar içilmez oldu
Yar bize gülmez oldu
Böyleymiş kara yazımız.
Yalnız ona yar demiştik
Onda bir şey var demiştik
O bizi anlar demiştik
Böyleymiş kara yazımız.
Hey gönül gene bu gece
Kederim geceden yüce
Gel susalım beraberce
Böyleymiş kara yazımız

Kimse

..

Gülemiyorsun ya, gülmek
Bir halk gülüyorsa gülmektir
Ne kadar benziyoruz Türkiye'ye Ahmet Abi
E.C.

Hiçbir şeye dönüp bakma. ÖzeIIikIe de kendine. Bozuk bir fotoğraftan başka bir şey göremezsin. Üzerine tek bir saniye binsin, sesIer biIe değişir. İnsan, doğru hatırIayabiIen bir mahIuk değiI. Bu yüzden hatırIamaya çaIışma. H.G.

Kötü şeyler gördük. Savaşlar, katliamlar, ölen-öldürülen çocuklar gördük. Kendi dilini, kendi kültürünü, kendisini kaybeden insanlar, topluluklar gördük. Yanan köyler, kentler, ormanlar, hayvanlar gördük. Yoksul insanlar, ağlayan anneler, babalar, her gün bile bile sokaklarda ölüme koşan tinerci çocuklar gördük. Biz de öldük. Ama her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik. Teşekkürler dünya."
KAZIM KOYUNCU

Delirmek

Ya gördüm neyleyim?!
İnsanlar vardı duvarın içinde.
Ya ben hep duvara konuştum
Ya da duvar değil konuştuğum, içinde insanlar var.
Nedense beni anlasın istedim içinde insan olan duvarlar.
Bilmiyorum,
Belki de ben gerçekten delirdim...
Onlar haklı belki de.
İçinde değil duvarların insanlar...
Sadece arasındalar...

Yalnızlık

her kimliğe doğuştan yazılı tek uğraşıdır insanın bir yaşama sırasında
tek sermayesi, sahip olduğu tek şeydir
kıymetini bilmelidir, dedi.
yalnızdır insan
hep kalabalıklara karışma telaşı bundandır.
kalabalık yalnızlıklar, yalnız kalabalıklar oluşur, şehir şehir ülke ülke.
kalabalık arttıkça artmaktadır yalnızlık da.
insan bir ölümü istemez, bir de ondan beter bir yalnızlığı 
ama ikisi de muhakkak gelir başına bir yalnız yaşama sırasında.
ölümün değil ama yalnızlığın bir tek çaresi var, dedi.
tek çaresi aşktır bir yalnız yaşama sırasında nefes almanın
aşk da zaten iki yalnızın ortak bir yalnızlıkta buluşmasıdır, dedi
aşık olun! 
gösterin birbirinize yalnızlıklarınızı
nasılsa ayrılık insanın tek kişilik yalnızlığını özlemesi.
sade ölüm değil, ayrılık da yaşamın emri..

İnanmak istediğim her şeye inandım bugüne kadar. Sonunda öleceğimi, sonunda kanayacağımı bildiğim halde istediğim her şeye inandım. Bir şeyleri elde etmeye çok yakın hissettiğimde de kaybettim. Kaybetmemek dileğiyle...

İnadına direnmek ve inadına yaşamak

Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili
biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz, acısını
acımız yaptık çünkü.
Dünyanın öbür ucunda hiç tanımadığımız bir insanın gözyaşı bile
içimizi parçaladı.
Kedilere ağladık, onların yasını tuttuk...
Yüreğimizin zayıflığı kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı.
Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili...
Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak.
Ben bütün hayatımda hep üzüldüm, hep yandım.
Yaşamak ne güzeldir be sevgili...
Sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek...
Ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın...

Yılmaz Güney

Eğilin

Daha adil bir dünya için, barış için, insan olduğumuz için direndik. Yeri geldi çapulcu olduk, eylemci, terörist olduk.
Ama yılmadık, yılmayacağız...

EĞİLİN - Hüsnü ARKAN

Bugün üstünüzden bir rüzgâr geçiyor
Kapar götürür bütün yalanları, eğilin, eğilin
Siler süpürür büyük kibrinizi, eğilin, eğilin

Burası orası değil artık efendi
Oralı buralı değil bu haziran
Yalnızca sevdalı, yalnızca sevdalı

Bugün üstünüzden bir bayrak geçecek
Yanar tutuşur, elden ele geçer, eğilin, eğilin
Siler süpürür büyük kibrinizi, eğilin, eğilin

Gözün aydın güneş, günaydın çapulcu
Bir ilkyaz sabahında uyanan bütün çiçekler birleşin.

Üstelik elim hala sende.

Yine baş başa kaldık mı seninle? yine beni suçla, ben kendime çıkan bir yokuş olayım, sonra yine içerleneyim. Sevginin tanımını, aşk'ın anlamını tarihin tozlu raflarında ki şiirlerde arayıp durayım, en kötü şaraplarda teselli ararken yokluğunun farkına varmak yok mu? en kötüsü de bu olsa gerek. 

Yalınayak anlarken bazı gerçekleri, sessizce evinde ağlamaya, "yalnız olmasaydık, yalancı olurduk" demeye var mısın..

Adam yaşama sevinci içinde  
Masaya anahtarlarını koydu  
Bakır kaseye çiçekleri koydu  
Sütünü yumurtasını koydu  
Pencereden gelen ışığı koydu  
Bisiklet sesini çıkrık sesini  
Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu  
Adam masaya  
Aklında olup bitenleri koydu  
Ne yapmak istiyordu hayatta   
İşte onu koydu  
Kimi seviyordu kimi sevmiyordu  
Adam masaya onları da koydu  
Üç kere üç dokuz ederdi  
Adam koydu masaya dokuzu  
Pencere yanındaydı gökyüzü yanında  
Uzandı masaya sonsuzu koydu  
Bir bira içmek istiyordu kaç gündür  
Masaya biranın dökülüşünü koydu  
Uykusunu koydu uyanıklığını koydu  
Tokluğunu açlığını koydu.  
Masa da masaymış ha  
Bana mısın demedi bu kadar yüke  
Bir iki sallandı durdu  
Adam ha babam koyuyordu.

Diren Gezi Parkı

#Diren Gezi Parkı

#Diren Türkiye

Öfke meydanlarda bir haykırış,
Öfke ustanın kalemi,
Öfke işçinin alın teri,
Öfke vurulmuş halk,
Öfke sesinde gecenin beyaz soluğu
Öfkeliyiz