Bana göre, hayat bir dizi rastlantı ve bizim o rastlantılarla birlikte nasıl varolduğumuz ya da olmadığımız. Önce günaydın, sonra biraz haz, biraz acı, biraz aşk, biraz hayal kırıklığı, biraz sıcaklık, biraz yalnızlık, biraz boyun eğme, biraz başkaldırı ve ardından iyi geceler. Düş gücü ve tutkuları engellenmişler için ise hayat, çocukken oynadığımız oyunların büyüyünce izin verilmeyen oyunsuzluğu. Bence hayat, burada saydıklarımla ve saymadıklarımla, tartışılması gerekmeyecek kadar sıradan ve yalın. İnsanlık tarihi boyunca onu karmaşık bir hale getirme yönünde öyle ustalaşmışız ki bazılarımız bununla ilgili bir şeyler söyleme ihtiyacı duyuyoruz; hayatın kendisinden çok, onu çözülmesi zor bir yumağa nasıl dönüştürdüğümüzü anlatabilme umuduyla...

Annem hep şöyle derdi: "Hayata devam edebilmek için geçmişi arkada bırakmak gerekir." Benimde koşmam bununla ilgiliydi sanırım. 3 yıl, 2 ay, 14 gün ve 16 saat koştum. Kaptan çağırdığı an, bütün bu önemsiz ve değersiz şeyleri bırakmaya ve asla geriye bakmadan gemiye doğru koşmaya hazır olmalısınız.

İnsan kendi doğasına göre yaşamalı, kendini tanımaya yoğunlaşmalı ve sonra kendi hakkındaki hakikate göre yaşamalı. Bir vejetaryen olan kaplan hakkında ne derdiniz? Elbette onun kötü bir kaplan olduğunu söylerdiniz. Dolayısıyla herkes hem bireysel hem de kolektif açıdan kendi doğasına uygun şekilde yaşamalı.

Kötülük kendini yok ettiği yerde eksiksizdir; artık kötülük yoktur: tanrısal masumiyetin aynası. Aşkın tam da mümkün olduğu bir noktadayız. Bu büyük bir ayrıcalıktır; çünkü birleştiren aşk mesafeyle orantılıdır. Tanrı mümkün olan en iyi dünyayı değil de, iyiliğin ve kötülüğün bütün derecelerini taşıyan bir dünya yaratmıştır. Dünyanın olabildiğince kötü olduğu noktada bulunuyoruz. Çünkü bunun ötesi kötülüğün masumiyet haline geldiği kademedir.

Cahil bir toplum, özgür bırakılıp kendine seçim hakkı verilse dahi, hiçbir zaman özgür bir seçim yapamaz. Sadece seçim yaptığını zanneder. Cahil toplumla seçim yapmak, okuma yazma bilmeyen adama hangi kitabı okuyacağını sormak kadar ahmaklıktır! Böyle bir seçimle iktidara gelenler, düzenledikleri tiyatro ile halkın egemenliğini çalan zalim ve madrabaz hainlerdir.

Aslına bakılırsa bir ayrılık için doğru zaman hiç gelmiyordu. Ayrılığın, zamanın mümkün olan ve olmayan bütün anlarına karşı gerçekleştirilmesi gerekiyordu.

Hiç kimsenin yararlanabileceğinden fazlasını tekeline alma hakkı yoktur; milyonlarca insan açlıktan ölürken, zenginlerin yoksullara verdikleri şeyler, kusursuz bir iyilik değil, kusurlu bir haktır. 1811 Shelley'in "Haklar Deklarasyonu" 28.madde

Dünyanın herhalde en zor şeyi insanın kendine karşı cesur olması aslında. Bazen insan kendini tanımaz, kaçar bazen, unutur kendini, uzaklaşır kendinden. O aralar verilen kararlar iyi kararlar değildir. Kendine yaklaştıktan sonra, cesaretle yaklaştıktan sonra, hatanı, sevabını, her şeyini tartıp ondan sonra güzel bir karar verebilirsin ve bu güzel bir başlangıç olur işte…

Belki de insan ne zaman gerçekten mutlu olduğunu bilirse hayatı için gerekli şeyleri de bilebilirdi.

Ruhumun, bedenimin tek ihtiyacı olan aslında denge. Yağmur ama bir amazon ormanına yağan gibi çok değil, güneş ama çöl de doğan yakıcı kadar değil. Bedenim nasıl belli başlı gıdalarla doyuyorsa, benliğim de bir tür deneyimle kolayca doyuyordu ve kendine has bir bilgeliği vardı, tek eksik benim bunu yorumlamayı öğrenmemdi.