Dünyanın herhalde en zor şeyi insanın kendine karşı cesur olması aslında. Bazen insan kendini tanımaz, kaçar bazen, unutur kendini, uzaklaşır kendinden. O aralar verilen kararlar iyi kararlar değildir. Kendine yaklaştıktan sonra, cesaretle yaklaştıktan sonra, hatanı, sevabını, her şeyini tartıp ondan sonra güzel bir karar verebilirsin ve bu güzel bir başlangıç olur işte…

Belki de insan ne zaman gerçekten mutlu olduğunu bilirse hayatı için gerekli şeyleri de bilebilirdi.

Ruhumun, bedenimin tek ihtiyacı olan aslında denge. Yağmur ama bir amazon ormanına yağan gibi çok değil, güneş ama çöl de doğan yakıcı kadar değil. Bedenim nasıl belli başlı gıdalarla doyuyorsa, benliğim de bir tür deneyimle kolayca doyuyordu ve kendine has bir bilgeliği vardı, tek eksik benim bunu yorumlamayı öğrenmemdi.

Hayat asla bıraktığın yerden devam etmez. Zaman geçer ve her şey değişir. Sen de değişirsin. Sadece bunun farkında değilsindir.

İnsan temelde, kendini ilişkiler yaratarak var etme eğilimindedir. Bu eğilimlerin yalın biçimlerde yaşayabildiğinde, yalnızlık, boşluk, yabancılaşma ve yalnızca kendiyle meşgul olma eğilimlerine yer kalmayabilir, evrendeki ilişkiler ağının parçası olabildiği için. Krishnamurti bunu son yazılarında şöyle dile getirmiş: Dünyadan sorumluyum, çünkü ben dünyayım.

Elimde kazma kürek; yıllar yılı toprağı kazdım, eledim, savurdum bir yana… Kazdığım toprakta geçmişin izini aradım. Bu yıkıntılar altında saklı kalan evvellerin gizini, kalıntısını, hatırasını zamanın… Bulabildiğim ne? Ulaşamadığım ne? Artık ayırt edemez oldum, derken, dönüp ardıma baktım. O an güneş yüzüme gülümsedi. Peşim sıra serip yaydığım toprak, bitek bir tarlaya dönmüştü...

Hızla tüketiyoruz, 30-40 yıl geçmesi gerekmiyor artık bir davranış biçimini, duyguyu, ürünü geride bırakmamız için. Çabuk sıkılıyor, çabuk eskitiyoruz. Tüketecek yeni bir şey bulamıyorsak, mevcutlar yetmiyorsa kendimizi tüketiyoruz...

Ne için o zaman, ne için yaşıyoruz? Güvenlik yok, iş yok, gelecek yok, hukuk yok, anayasa yok. Yaşıyoruz, bu yaşamak çok kutsal öyle mi? Öyle değil. Yaşamın kendisi değil kutsal olan. Kutsal olan, adil bir yaşam. Kutsal olan, onurlu bir yaşam. Kutsal olan, güvenli bir yaşam. Kutsal olan, haysiyet sahibi bir yaşam. Yaşamın kendisi değil, sırf yaşamak değil kutsal olan. Milyonlarca insan ölüyor her gün, hiç uğruna. Trafik kazalarında, savaşlarda, hastalıktan… Ölmek ya da kalmak meselesi değil bu mesele. Onurlu yaşamak ya da yaşamamak meselesi. Adaletli yaşamak ya da yaşamamak meselesi.

Yaşamda sevgiye gerek duyanlar, sağlıklılar, kendine güvenenler, gururlular, neşeliler, yaşamın zevkini çıkaranlar değildi. Onların buna ihtiyacı yoktu. Onlar sevgiyi yalnızca kendilerine sunulması gerekli bir şey olarak niteliyor, kayıtsız, kendini beğenmiş bir tavır takınıyorlardı. Sevgi onlar için yalnızca bir olgu, saçtaki bir toka, koldaki bir bilezik gibi başkaları tarafından sunulan bir armağandı; asla yaşamın anlamı ve ulaşılabilecek en yüce mutluluk değil.

Ufkun ötesine bak... Bilinmez.
Geleceğin... Keşfetmen için seni bekliyor. Bu boktan zaman çok yakında sadece bir anı olarak kalacak.
Burada kısılıp kalmamak senin kontrolündeki tek şey.
Geleceği öldüren şey ise korku! Asıl soru şu: Korkmasaydın ne yapardın?
Gözlerini kapat ve nasıl bir gelecek istediğini hayal et. Gözlerin açıldığında kararını ver.